The Drem

I Have Right To Dream

Ep.0 บทนำ

ดาดิดับ ปับปา ดาดิดับ ปัปปา ดาดิดับ ปัปปา 

ลั้น ลั้น ลั้น ลั้น ลา

“ เอาข้าวเหนียว 1 ห่อ หมูปิ้ง 3 ไม้ค่ะ ” ฉันเดินมาซื้ออาหารเช้าที่หน้าโรงเรียน เพราะกลิ่นมันหอมมาก 

“ นี่ค่ะ 20 บาท ขอบคุณที่อุดหนุนนะค่ะ ” ฉันยิ้มให้กับป้าขายหมูปิ้งพร้อมส่งเงิน 20 บาทไปให้ป้าขายหมูปิ้ง 

“ เห้ย พริ้ม ” ฉันหันไปมองตามเสียงที่เรียกชื่อฉัน คนที่เรียกชื่อฉันคือ อั๋น เพื่อนสมัยประถมที่เรียนห้องเดียวกันตลอด 6 ปี 

แต่ขึ้นมัธยมก็แยกห้องกัน ฉันอยู่ห้อง 2 ส่วนอั๋น อยู่ห้อง 3 

“ หวัดดี อั๋น ” ฉันหันไปทักทายเพื่อนสมัยประถมที่เพิ่งจะเดินข้ามถนนมาหาฉัน 

“ เป็นไงบ้าง พริ้ม ไม่เจอกันนานอ้วนขึ้นปป่ะเนี่ย ” 

“ หน้อยยแนะ!! อั๋น นี่คือคำทักท้าย เพื่อนงั้นหรอ หยาบคลายที่สุดๆๆๆๆ ”

“ โห้! แค่พูดแค่นี้ทำขึ้นแหม่ๆ ”

“ เชอะ ???’ ”

“ โอ๋ๆ ไม่งอนน้าา นิสัยไม่เปลี่ยนจริงๆ ขี้งอนเหมือนเดิม 555 ”

“ ชิ … ”

“ งอนดูได้ ฉันไม่ง้อหรอกน่ะ ไปให้ไอก.. ง้อนู้นๆ ” 

“ พูดไรของแกเนี่ย ไม่รู้เรื่อง เออ.ว่าแต่แกจะไป     ไหนอ่ะ ทำไมไม่ใส่ชุดนักเรียน ”

“ อ๋อ…จะไปเล่นดนตรีกับวงอ่ะ พวกคนอื่นยังมาไม่ถึงเลย ”

“ อ๋อ…งั้น สู้ๆน้าา ✌ ”

“ จ๊าบบ ???? ”

“ งั้นฉันไปเรียนต่อน่ะบายย ”

“ บาย “ พูดจบฉันก็เดินข้ามถนนเดินไปหน้าโรงเรียน เพราะตาอั๋นมันข้ามจากถนนหน้าโรงเรียนมาอีกฝั่งรอเพื่อนเมื่อกี้

เอี๊ยดดดด ~ ~ ปังงงง ~ ~  กรี๊ดดด ~ ~ 

โอ๊ย!!!!! ชา ช่วย ผะ ผมด้วย 

“ อร้ายยย มีเด็กบาดเจ็บเลือดไหลเต็มเลย ไปตามคนมาช่วยเร็วพวกเธอ ” เสียงอาจารย์ณัฐธิดา ตะโกนสั่งพวกรุ่นพี่ที่อยู่บริเวณนั้น ตอนแรกฉันจะเข้าไปช่วยแต่เห็นมีคนช่วยเยอะแล้วก็เลยเดินเข้ามาโรงเรียนเลย โดยที่ไม่อยากหันไปมองเลยว่ามันเป็นอย่างไงต่อ แต่ตอนนี้คงจะมีรถพยาบาลมาถึงแล้ว เพราะฉันได้ยินเสียงไซเรนดังมาแต่ไกล 

#ตัวดำเนินเรื่องส่วนใหญ่ภาคแรกจะเป็นพริ้มน่ะค่ะ

#แอดสีฟ้าคราม